Tchnienie czasu - otwarcie wystawy online

Kluczowym słowem dla sztuki Jana Wagnera jest przemijanie. Inspiracją artystyczną dla niego jest jego pasja do historii rozumianej w najszerszym znaczeniu tego, co przemija. Artysta rozwinął wiele motywów, które pomimo ich zewnętrznej różnorodności, wszystkie wynikają z tej samej idei: „z fascynacji procesami rozpadu, dla rzeczy, przez które przeszło tchnienie czasu” jak to trafnie ujął rotterdamski publicysta Jan Donia. Zatem przedstawienia zniszczeń, zgliszczy, ruin, gruzu, nagrobków – bardzo często pojawiają się w malarstwie Jana Wagnera. Są pokłosiem wspomnień Artysty z bombardowań II wojny światowej, która wybuchła niedługo po jego narodzinach oraz wrażeń z odbytych w czasach młodości podróży po miastach Europy Zachodniej, obfitujących w zrujnowane kościoły i klasztory.

Jan Wagner tworzy w technice pastelu. Możliwości artystyczne kredki pastelowej poznał dość dobrze dzięki artyście i wykładowcy Janowi Jongertowi, podczas studiów w  Akademii Sztuk Pięknych w Rotterdamie. Zresztą trudno wyobrazić sobie specyfikę plastycznych efektów Wagnera, osiąganą innym sposobem niż technika pastelu. W tym przede wszystkim przenikania się amorficznych plam, zagęszczeń i rozrzedzeń kierunkowych linii (kresek), zestawiania różnych odcieni i różnej transparentności jednej barwy. Efekt ten szczególnie manifestuje się w ostatnich cyklach prac Wagnera („Grafstein – Kamień nagrobny”). Cykl ten ujawnia nieprzeciętne predyspozycje twórcy do trafnego skrótu, tej najbardziej pożądanej odmiany lapidarności wyrazu, która jest osiągana nie poprzez z góry powzięte, teoretyczne założenie, tylko a posteriori, poprzez warsztatową redukcję elementów zbędnych, niepracujących na kompozycyjną i semantyczną jedną całości.

Może właśnie dlatego prace Jana Wagnera, pomimo lekkości narzutu intensywnych, czasem wręcz jarzeniowo wibrujących tonacji, cechuje rzadko spotykany nastrój powagi i spokoju. Nastrój, który pozwala żywić zaufanie do autora, że nie kieruje nim żadne sezonowe olśnienie, tylko lata utalentowanych przemyśleń. Skupienie się na sprawach ważnych i nie zawsze efektownych. Widać, że Wagner stawia na dialog z tą tradycją, która nie musi być w widocznym obiegu, ale którą sam ceni najbardziej. Tą, której marką jest prostota, oraz mistyczna, niemal pompejańska uroda.