KARPACKA FAMILIADA | ODWOŁANA

Rodowici mieszkańcy Ziemi Sądeckiej, grają tradycyjne melodie Lachów Sądeckich, Limanowskich i Szczyrzyckich, ozdobione barwnymi dźwiękami trąbki i klarnetu, we współcześnie brzmiących aranżacjach. W ich wykonaniach pieśni ludowych można usłyszeć prawdziwą, lachowską gwarę. Repertuar zespołu dopełniają autorskie kompozycje nawiązujące do tradycji rodzimego folkloru. Koncerty to dla Lachersów serdeczne spotkania z publicznością, pełne zabawy, śpiewu, a czasem refleksji płynącej z doświadczeń wielu pokoleń.

Poza muzyką, charakterystyczne dla zespołu są oryginalne stroje inspirowane folklorem Lachów, a przy wyjątkowych okazjach muzycy prezentują tradycyjne stroje ludowe.

Już od początku istnienia zespół został doceniony zarówno przez profesjonalne jury jak i wielomilionową publiczność, dzięki czemu doszedł do finału V edycji programu Must Be The Music (2013). Pierwszą trasę koncertową zespołu otwierał koncert wykonany i zarejestrowany z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej. Równie gorąco przyjęty został program kolęd i pastorałek (2014-2015). Odtąd co roku, najczęściej w sześcio- lub siedmioosobowym składzie, zespół wielokrotnie koncertuje na terenie całej Polski.

Od ukazania się pierwszej płyty Tradycja (2014), oddającej hołd folklorowi ziemi lachowskiej, program artystyczny jest stale wzbogacany brzmieniowo o nowe instrumenty, a coraz liczniejsze własne kompozycje w twórczy sposób osadzają tradycyjny folklor we współczesności.

W maju bieżącego roku, lider zespołu Tomasz Jarosz wygrał program telewizyjnej Dwójki Szansa na sukces i tym samym we wrześniu wystąpi w konkursie Debiutów w ramach festiwalu polskiej piosenki w Opolu.

Megitza, czyli Małgorzata Babiarz, mając 16 lat opuściła rodzinne Podhale, udając się za Wielką Wodę. Wokalistka, kontrabasistka, autorka tekstów i kompozytorka. Lekcje gry na tym instrumencie pobierała u swego ojca, prawdziwego górala, Stanisława Babiarza.

Pragnienie młodzieńczej wolności, ambicja, charyzma i góralska siła, pomogły jej zbudować karierę. Pobyt w USA zaowocował m.in. stworzeniem niepowtarzalnej formacji Megitza Quartet z utalentowanym muzykiem greckiego pochodzenia, Andreasem Kapsalisem. W zespole spotkali się artyści z najwyższej folkowej półki, tworząc niesamowitą fuzję muzyki góralskiej, romskiej i szeroko rozumianej amerykańskiej.

Zespół zagrał wiele koncertów, nie tylko w USA, szybko zdobywając uznanie fanów i fachowej prasy muzycznej. W 2008 roku ukazał się debiutancki krążek Boleritza pełen muzyki klasycznej, jazzowej i world music. Cztery lata później fani dostali aż dwa krążki zatytułowane Megitza i Legenda.

Do Europy Megitza przeprowadziła się w 2012 roku, kiedy to została zaproszona na dwa prestiżowe festiwale: Montreux Jazz Festival w Szwajcarii oraz Jazz Fest Wien w Austrii.

Megitza do tej pory wydała 8 albumów studyjnych, z różnymi składami muzyków. W formacji Megitza Trio stworzyła nowy gatunek muzyczny o nazwie happy metal - czyli tradycyjne instrumenty oraz elektroniczne loopery i bębny, efekt to trans-folkowe brzmienie inspirowane nowoczesnymi gatunkami muzycznymi. Ostatni album Megitzy ToTen pojawił się w 2018 r. dla uczczenia 10 - lecia jej kariery scenicznej.

Teatr Snów powstał w 1986 roku i jest nazywany klasykiem polskiego teatru ulicznego.

Znany jest z niepowtarzalnej poetyckiej stylistyki. Posługuje się metaforą opowiadając proste historie wyprowadzone z codzienności. Teatr prezentował swoje przedstawienia na wielu dużych i mniejszych festiwalach w Polsce, a także na festiwalach w Archangielsku, Petersburgu, Awinionie, Brnie, Delft, Edynburgu, Gandawie, Stockton oraz w wielu innych miejscowościach w Czechach, Belgii, Francji, Holandii, Hiszpanii, Włoszech, Rumunii, Mołdawii, Niemczech i na Ukrainie. Jest laureatem nagród na Łódzkich Spotkaniach Teatralnych, Międzynarodowych Targach Inicjatyw Teatralnych w Pile, Zderzeniach Teatralnych w Kłodzku, otrzymał również Nagrodę Teatralną Wojewody Gdańskiego za twórczą kontynuację tradycji teatru alternatywnego na Wybrzeżu w 1994 roku.

Dyrektor artystyczny teatru Zdzisław Górski został uhonorowany nagrodą im. Jana Dormana przyznaną przez Polski Ośrodek Międzynarodowego Stowarzyszenia Teatrów dla Dzieci i Młodzieży, tytułem Instruktora Roku 1993 przyznawanym przez Zarząd Główny Towarzystwa Kultury Teatralnej, Nagrodą Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury za osiągnięcia w roku 1999 oraz Nagrodą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w roku 2008.

„Pokój”

Samotny mieszkaniec niezwykłego pokoju, usytuowanego na pograniczu marzenia i rzeczywistości, czeka, śni, wspomina. Jego przestrzeń przyciąga uwagę. Dla nas jest miejscem gry, zabawy. Świat, który otacza bohatera jest karłowaty, chociaż licznie zaludniony. Bohater zazdrości czasem żyjącym tam postaciom. W normalnym pokoju nie potrafiłby jednak zamieszkać i żyć szczęśliwie.

Marząc o miłości nie dostrzega tej, która troszczy się o niego organizując jego życie. A czasem, chyba nie tylko we śnie, staje się jego partnerką. Mogłaby nią być. Gdyby ją dostrzegł.

Czy bohater ucieka od rzeczywistości, czy też na nią wpływa?
Gdy śpi, to czy śni sen we śnie?
Czy my widzowie jesteśmy z jego snu?
Czy będziemy gdy śnić przestanie?
Może to on utrzymuje nas przy życiu?
Może istniejemy dzięki niemu, dzięki jego kreacji?
Dzięki jego samotnemu wysiłkowi by ciekawie śnić, by trwał teatr?
Co będzie gdy ostatecznie opuści swój pokój?