Trzcina Pascala

Papier, metal, zapałki, sznurek, wykorzystane w sposób recyklingowy lub bezpośredni, z gotowych elementów jako produkt przemysłowy, wplecione w nowe struktury, zestawione opozycyjnie, układają poetyckie sekwencje pełne emocji i głębokiego namysłu. Rozwijają naszą zdolność postrzegania i rejestrowania subtelnych zjawisk, często niewidocznych, niezauważalnych, pomijanych. Niewątpliwie dzieła powstałe w takiej formule, przez swój zamysł artystyczny stają się odpowiedzią artystów chcących odzwierciedlić tempo zmieniającej się rzeczywistości, oddać intensywność nagromadzonych wokół bodźców – w zamian pozostawiając jednak ślady „innych” doświadczeń. Powstają wówczas prace, będące nieśpiesznym „zapisem”, wzmocnione rygorem rzetelności warsztatowej, przez co stają się osobistą wypowiedzią, autorefleksją: o sobie samym, o sile myśli, o miejscu i granicach wolności w jakich przyszło tworzyć. Uświadamiamy sobie wówczas, że tworzywo nie buduje symbolicznej fasady, za którą możemy stanąć, oddając pole dowolnym interpretacjom. W rękach kreatora wraz z jego zamysłem i świadomym wyborem materia zaczyna mówić wspólnym językiem i dopowiadać kolejne frazy jego myśli. Zgrzebna, surowa, szorstka....haptyczna. Ośmiela w tym dialogu zarówno twórcę jak i odbiorcę, opowiadając współbrzmiące z życiem historie o nas samych.