ZBIGNIEW BIEL „GRAFIKA” - wernisaż

Opisanie Przestrzeni
Większość prac graficznych, które wykonałem w ostatnich latach można uznać za mój głos w tej niekończącej się definicji zjawiska czterech wymiarów intrygującego człowieka od samych jego początków. To siebie w tym opisie stawia człowiek jako wzorzec miary i głównego mierniczego. Sens tej swoistej tautologii jest jednak znacznie głębszy bo ta natrętna potrzeba poznania i opisu jest immanentną częścią historii kultury, bardzo trudno jakaś charakterystykę tworzyć pomijając taki właśnie kontekst. Od przedstawiającego zależy na ile jego wyobrażenie przeniesie nas w sferę znaczeń metafizycznych, a na ile ulegając panującej tendencji będzie to tylko sumienne formatowanie.

Pierwsze prace uświadamiające mi zagadnienie i powracająca potrzeba tworzenia obrazów na podobny temat nazwałem później cyklem „Ściana”. Paradoks rysowania ścian przedstawiających same siebie czy obrazów ścian zawieszanych później na ścianach jest dla mnie wyzwaniem, zadaniem o wielostopniowej komplikacji. Wizerunki ściany, obrazy nieprzedstawiające składające się z samej materii plastycznej zastąpiły wcześniejsze, tradycyjnie rysowane akwaforty, których tematem były ściany-fasady i ta właśnie materia jest tak pociągająca jak nowa w moim dotychczasowym doświadczeniu i przy tej właśnie pracy pojawiły się przemyślenia nad sposobem opisu czy choćby sugestii przestrzeni. Ale wniosek; ściana to jednak opozycja, nie przestrzeń.

Konstrukcje, moje próby ilustrowania sfery wielowymiarowej, ludzkiego wyzwania rzuconego przestrzeni nieograniczonej gdzie pierwsza tyczka wbita w ziemię, pierwszy stojący słup czy dwie skrzyżowane belki wzajemnie się wspierające świadczą że jest to dzieło człowieka bo tylko on mógł to zrobić. Ta ingerencja czyli stawianie przed naszymi oczami ewidentnego znaku że koniec, że to do czego byliśmy przyzwyczajeni, do dzieła natury, przeminęło. Zmiana, coś nowego często nazywanego lepszym zamiast tego co było.
Faza wstępna, zapowiedź, konstrukcja robocza daleka jeszcze od kształtu ostatecznego interesuje mnie najbardziej, najskuteczniej prowokuje wyobraźnię. Być może przypadkowość i kadrowanie fragmentów jakiejś większej całości najbardziej jest mi bliskie bo zapowiada jakąś przyszłą, jeszcze teraz pełną tajemnic figurę. Nie bez znaczenie jest też możliwość zaspokojenia potrzeby rysowania, okazja do kreślenia linii prostych jak i spontanicznej plątaniny kresek i znaków, śladów stawianych gestem.

Łódź jest metaforą. To dość oczywiste bo zarówno w literaturze jak i w sztukach wizualnych jest obiektem symbolicznym, niosącym ze sobą ogromną ilość znaczeń, które modyfikują się w zależności od kontekstu tworząc jakiś swoisty algorytm. Jak każda metafora tak naprawdę funkcjonuje w świecie odbiorcy, tego kto czyta, ogląda i tworzy swój własny świat treści na podstawie swoich doświadczeń i wrażliwości. Nie pamiętam co było na początku mojej fascynacji, czy sam obiekt służący do okiełznania groźnego choć bliskiego żywiołu, czy też jego niezwykła legenda. Chyba jednak opowieść,bo jak pamiętam, zanim zobaczyłem swoją pierwszą łódź, wiedziałem na co patrzę. Być może podobną proweniencję ma w moim świecie historia wizerunku, jakieś silne wrażenia wywołały potrzebę tworzenia obrazów a nie budowania czy żeglowania. Geometria, linearyzm wysublimowanej struktury to sfera w której lubię się poruszać, w niej być z moim rysowaniem i projektowaniem konstrukcji możliwych.

Cykle „Ściana”, „Konstrukcja”i „Łódź”mają nieprzypadkowe konotacje i są ciągle na tyle intrygujące że prowokują nowe pomysły, wywołują nowe obrazy, dopełnienia. Ponadto, w bliskości z nimi powstają prace w innym nurcie bogatsze o nowe doświadczenia. Nie wpisuję ich do tych kręgów. Upłynie trochę czasu, być może nadam im jakąś wspólną nazwę.