REZERWAT

W „Rezerwacie”, który – podobnie jak wiele innych utworów Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej – jest w pewnym sensie sztuką o miłości, autorka konfrontuje postawy tych, którzy potrafią kochać, z rozmaitymi formami wynaturzeń życia społecznego i zwycięską cywilizacją pieniądza. Bo oto cichy, polski dworek – enklawa szlacheckiej przeszłości – pod wpływem działań pewnego sympatycznego, międzynarodowego menadżera zostaje zamieniony w tytułowy rezerwat, w którym każda z narodowych i literackich tradycji (np. śmigus-dyngus, szopka z turoniem, dożynki czy też sztucznie zainscenizowane sceny z „Pana Tadeusza”) zyskuje wartość handlową jako „bardzo polski obyczaj”. Sile pieniądza ulegają nawet zakochani, których uczucie sprytny menadżer włącza w obieg wymiany. Na szczęście miłość finalnie okazuje się silniejsza niż dolary, a rezerwat szlacheckiej Polski przekształca się w rezerwat romantycznej miłości.

Spektakl w reżyserii Janusza Michalika utrzymany jest – zgodnie z duchem oryginalnego tekstu „polskiej Safony”, jak o Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej pisał Tadeusz Boy-Żeleński – w konwencji rozkosznej zabawy i narastającej w toku akcji groteski, a momentami nawet absurdu. Na scenie pojawiają się zarówno sytuacje oparte na słownym qui pro quo i komicznych nieporozumieniach, jak i sceny wykorzystujące gest, ruch oraz sprawdzone chwyty komediowe, w których można dostrzec dziedzictwo komedii schyłku XIX wieku. Autorka potrafiła jednak znaleźć nowy odcień owej spuścizny i pod tym względem nikt w dwudziestoleciu międzywojennym ubiegłego wieku nie mógł się z nią równać.