SŁOWA NA PIASKU

Na parkowej ławce wpatrują się w bezużyteczne bajoro dwaj mężczyźni. Wytrwale, mimo zimna, spotykają się tu, choć mogliby jak reszta społeczeństwa, siedzieć u dentysty – w końcu w zimie zęby psują się szybciej niż latem, bo zimą je się więcej słodyczy, żeby przegnać smutek. Wszystko po to, by jeden z nich, straumatyzowany zawodem nauczyciela Oskar, podjął się nie lada zadania: ma przemóc swój irracjonalny lęk i zacząć korepetycje z synkiem pewnej kobiety. Sęk w tym, że synek, mimo wszelkich prób zignorowania tego faktu przez matkę, nie istnieje. Ale to nie jedyny frapujący zwrot akcji w tej sztuce. Czy to horror? Trochę tak. Czy to komedia? Trochę tak. Czy to tragedia? Trochę tak. Czy to romans? Trochę tak.