Drabina, czyli scenariusz na Parę

Jesteśmy w teatrze, świecie znanym i podziwianym, ale w tej komedii nic nie dzieje się w zgodzie z utartymi przekonaniami. Co chwilę występują jakieś komplikacje, nieporozumienia, utarczki słowne i absurdalne sytuacje. Tyrady filozoficzne zderzają się z nieporadnością działania, językowe „wywrotki” towarzyszą wieloznaczności skojarzeń. W tym spektaklu nic nie jest normalne, chociaż pozornie wszystko wygląda tak, jak wyglądać powinno. Jest Reżyser, jest Aktorka i można odnieść wrażenie, że w tym spektaklu najważniejsze są właśnie te sceniczne postaci ale… to właśnie trzeba zobaczyć!!

Ta propozycja teatralna to „spotkanie ze współczesnym, oszczędnym w środki scenicznego wyrazu, teatrem słowa, gestu, pełnym odnośników do innych dzieł literackich, konkretnych epok, filozofii i nurtów w sztuce, nastawionym na inteligentnego odbiorcę, który podejmie się współpracy z aktorami i pozwoli nieść się fali skojarzeń, czerpiąc radość z odkrywania podwójnych znaczeń i zakamuflowanych treści. Jednocześnie to czysta zabawa i żonglerka słowna, ocierająca się często o granice absurdalnego, a nawet pospolitego humoru. Podczas spektaklu padają ważne treści np. jak zrobić teatr? czy lepszy jest teatr czy happening, a może „dziadostwo”?, co ważniejsze – słowo czy treść? Te dylematy szybko przechodzą w komiczne problemy: jak zagrać brodę filozofa na wietrze? - czy można wystawiać horoskopy, a może lepiej… kalesony?” [Alina Lelito]

Spektakl jest komedią, ale bardziej słowną, intelektualną niż sytuacyjną chociaż i takich zabawnych elementów jest wiele. Jego twórcy nie chcieli wywoływać „pustego śmiechu” i epatować widza „tanimi zagrywkami aktorskimi”. Jeżeli takie się pojawiają to tylko na potrzeby absurdu, kontrastu między wzniosłymi treściami a ich realizacją. Tytułowa „drabina” (oprócz jednego z krzeseł) jest nośnikiem władzy, dominacji - jest symbolem rywalizacji w teatrze, a może nie tylko tam. Jest też pretekstem do wielu dowolnych skojarzeń, ale to już indywidualne zadanie dla każdego widza.