ZAMKNIĘTA SPONTANICZNOŚĆ

Tekstylne medium w sztuce postrzegam zarówno jako tradycyjną metodę tworzenia tkanin, jak i przestrzeń dla eksperymentów z technologią i materią. Fascynuje mnie bogactwo technik włókienniczych, które otwierają nieograniczone możliwości wyrazu. Inspiracja materiałami tkackimi staje się dla mnie punktem wyjścia do poszukiwań formalnych i emocjonalnych.

Tworzenie to sposób komunikowania się z rzeczywistością – opowiadanie o radości, pięknie, miłości, prawdzie, duchowości, bólu, a także o wszystkim, co stanowi istotę ludzkiego doświadczenia. Proces twórczy jest dla mnie formą medytacji – intymną, często niezrozumiałą dla innych, a jednocześnie głęboko szczerym przeżyciem. Wymaga uważności, skupienia i wewnętrznej dyscypliny.

Każda tkanina niesie swoją własną historię – historię powstania i realizacji. Oddziałuje na odbiorcę poprzez zmysły: wzrok i dotyk. Jej faktura, miękkość, zapach, możliwość otulenia się nią i poczucie ciepła – tworzą unikalne doświadczenie obcowania z dziełem.

Nie ograniczam się wyłącznie do klasycznych technik tkackich. Sięgam głębiej – w poszukiwaniu potencjału ukrytego we włóknie. Eksperymentuję z materiałem, traktując go jako narzędzie budowania osobistego języka dialogu ze światem. Choć zdarzało mi się podążać za fascynacją nowością czy awangardą, zawsze wracam do źródeł – do tradycyjnej tkaniny, która stanowi dla mnie punkt odniesienia i oparcie.

Miniaturę traktuję jako szkic – spontaniczny zapis emocji, osobisty dziennik, w którym odbijają się moje przeżycia i refleksje. To forma, która pozwala mi na szybki, bezpośredni kontakt z materią i sobą samą.

Tekstylne medium daje wolność – przestrzeń do eksperymentowania, interpretowania, opowiadania. Jest dla mnie nie tylko tworzywem, ale i sposobem istnienia w sztuce.