PORTRET KRÓLOWEJ

Część muzyczna wydarzenia przybliży typowy dzień z życia dworskiego, wypełniony modlitwą (ilustrowaną utworami Hejnał świta na poranne powstanie anonimowego autora czy Alleluja! Chwalcie Pana Wacława z Szamotuł) i rozrywką (z utworami Cantico Polonica z Tabulatury Lipskiej, XVI–XVII w.; Polish Ayre & Polish Villanelle Tobiasa Hume'a; Passo e mezzo (Il ballarino, rok 1581) Fabritia Carosa, Taniec Hayducki z Tabulatury Jana z Lublina, rok 1537; A lieta vita czyli chcemy li sobie Giovanniego G. Gastoldiego). Z muzyką tej epoki nierozerwalnie związany jest taniec, który był niezwykle ważną i cenioną umiejętnością na renesansowych dworach. W polskim środowisku dworskim szczególnie rozwinął się od czasów królowej Bony, która zaprezentowała tam i wdrożyła nowości, będące efektem realizacji koncepcji włoskich mistrzów. Tańce renesansowe były bardzo różnorodne, zarówno dostojne, służące otwarciu ceremonii dworskich, jak pawana, ale także bardzo żywiołowe, szybkie, wymagające od tancerzy sprawności i zwinności, jak gajarda. Dworski świat, pełen muzyki i tańca, stawał się często sceną sercowych poruszeń; burzliwych uniesień, intymnych napięć, płomiennych romansów i gorzkich zdrad. Ciężar uczuć miłosnych doby renesansu przybliżą nam utwory Il bianco e dolce cigno Jacobba Arcadelta, Jeszcze słońce promieni swoich nie straciło anonimowego autorstwa oraz La Cortigiana Giovanniego G. Gastoldiego. Misterium królewskiej śmierci wybrzmi w anonimowej Pieśni o śmierci Króla Jego Miłości Starego, Sigmunda pierwszego oraz pieśni Napis Nad Grobem Zacnej Królowej Barbary Radziwiłłówny. Elementem dopełniającym całości wydarzenia będzie prezentacja renesansowych ubiorów. Dworska moda tej epoki pełna była niezwykłego przepychu. Kreacje osób z otoczenia dworu wykonywano z kosztownych tkanin wzbogacanych złotem i srebrem, dekorowano efektownymi haftami i klejnotami. Kobiety nosiły niezwykle bogate, długie do ziemi suknie, których fason zależał od miejscowego gustu i stylu. Zasada przepychu dotyczyła jednak obu płci; mężczyźni równie chętnie poddawali się wymogom i kaprysom mody. Kreacji dworskich dopełniały wymyślne nakrycia głowy ze strusimi piórami i kosztowną biżuterią.